« الٰههٔ آب » را
که از اعماق اساطیر
و امواج هزاره های مکرر شنیده ام ،
احساس می کنم اکنون
می شناسمش ؛
و راز زمزمهٔ دلتنگی ها
در  گوش چاه را
می فهمم!

      * * *

هر شب
« تنهایی »
- با همهٔ اندوهش به روی دوش -
در کوچه کوچهٔ شهر تاریک
می گردید
بی آن که فهمیده شود؛

و در انتهای بی کسی
بغض سنگینش را
به گلوی چاهی می سپرد
تا شاید آن نقب رازدار
غمهایش را برساند
به انتهای زلالی
به « الههٔ آب »...

‍‍‍‍‍ــــ‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‍‍‍‍‍ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‍ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ــــــــــــــــ‍ـــــــ
‍‍تقدیم به پیروان مولی الموحّدین امام علی (ع) و سوگواران شهادت مظلومانهٔ بانوی آب و آینه ، صدّیقهٔ کبریٰ ، فاطمهٔ زهرا (س)