اولین خواستگاری
  
عشق چون طوفان دریا هست ومن بر روی آن
               زورق بشـــکسته ای در انتـــظار سـاحــلم
  کاشـــکی یـا او نمی شـــد دخــتر همـسایمان
                 یـــا نمی افــــــتاد در زنجیر عـــشق او دلم
                                                     *         *         *
 از صمـــیم قلــــبم او را دوســـتش می داشـــتم
                چهره  ماهی به زیر چـادرش مـستور بود
  موج هــا می زد صـفا و راستی در چهره اش
                 از ریـا و خدعه و رنگ و تظاهر دور بود
                                                     *         *         *
  دخــترک از دیدگاه ما فـــقط یک عـیب داشت
                  کـان چـنان هــم از بــرایم قابــل با ور نـبود
  هیچ چیز از تلخی فقری که با خود می کــشید
                 تــــلخ تر در این جـهان بی در و پیکر نبود
                                                     *         *         *
آخر از دســت قضا بابای مـن وضـعش کــمی
                   در مصاف خـیلی از ارباب ثـروت خوب بود
این دل بی صاحب من نیز در این حول وحوش
                  در کـــمند عــشق آن مهــپارۀ محــجوب بود
                                                     *         *         *
یاد دارم حـــلقه ای را مـادرم یک روز عـصر
                    در حضور مادرش انگشت دخـتر کرده بود
دخـترک هـم در مـیان عــشق ها عــشق مــرا
                  از سر صدق و صفـای خویش باورکرده بود
                                                     *         *         *
با تکــــــبر مــادرم آن روز در هــــنگام بحث
                   منــّتی وافـر ســرِ یک مـادر و دخـتر گذاشت
از خودش ازبذل و بخشش های بی اندازه اش
                  از طـلا هائی که دور گردن ودر دست داشت
                                                     *         *         *
مادرم از روی کـبر وافـر خود قــــصد داشت
                    ســـر بـــــبّرد گـربه را در ابــتدای راه عشق
غافل از آن جا که او با دسـت خود بخت مرا
                    سر برید از روی نخوت درب قربانگاه عشق
                                                     *         *         *
اودرآن عـصری که پایانـش برایم نحـس بود
                    مهرۀ خود خواهی اش را ناجوانمردانه سفـت
موقع بر خاســتن هم درهـمانحالی که سخـت
                    باد در غبغـب ز روی عجب می انداخت گــفت
                                                     *         *         *
شـاد می باید شـــود گــر دخــتر بــیچاره ای
                    بخـت او بـا دســت های لطـف ما وا میشود
ورنه دخــتر با چـنین کـردار این دور و زمان
                     در تمــام خــانه هــا بســـیار پیـدا می شـود
                                                     *         *         *
زیر پـتـک حــرف هـــای نیــش دار مــادرم
                      سرخ می شد از حقارت دخـتری رخسار او
اشگ گــرمی میخـزید ازگوشـۀ چشمی ملیح
                     تـــــیره تـر می شــد از اوّل روزگـار تار او
                                                     *         *         *
هفـتۀ دیگر کـه رفـــتم تا بگــیرم زو جـــواب
                   در جوابم گفـته شد آنها از این جا رفـته اند
زانوانم خشک شد وقتی که صـاحبخانه گفت
                    مردمـانی نیک ســیرت از بر مـا رفــته اند
                                                     *         *         *
بعد از آن هـرگز نمی دانم چـرا در هـیچ جا
                    از وجـــود دخــــــتر همـــسایه آثـاری نمـاند
من که رفـتم تا بجـویم زندگـانی را در عشق
                   ناگــهان هجران عشقش تا لب گورم کـشاند
                                                     *         *         *
هر سراغ از او گرفـتم تا که پـیدایش کــنم
                     هـیچ کس آگاهی از آن لعـبت شـیرین نداشت
حلقه هم بـرگشت و بر روی روان مرده ام
                     دور از جان شــما تأثــیر مـنفی هـم گــذاشت
                                                     *         *         *
قصـۀ ما قصـۀ آن احــمق است و روغـنش
                   عاقــبت لغــــزید در گــرداب نخــوت پایمــان
مادرم شــد باعث این نکــبت و بد بخـتی ام
                 کوزه مان بشکست و بیرون ریخت روغن هایمان
                                                     *         *         *
هرچه را من میکشم ازعشق بد فرجام خویش
               حاصـل عـــقل ضعــیف و فکر بی بنیاد اوست
سال هـا بگذشته امّا بغض من چون استخوان
                از غم آن دختر محجوب و زیـــبا در گـلوست
                                                     *         *         *
حــال هــم زن دارم و هــم بچّــه امّـــا باز هــم
                 گـــاهــگاهی یــاد او دیـوانه می ســـا زد مرا
او مـــرا تـــا مـــــاورای آرزو هـــا می بــــرد
                 خـاطراتش والــه از کاشانه می ســـازد مـرا
                                                     *         *         *
عشق چون طوفان دریا هست ومن بر روی آن
               زورق بشــکســــته ای در انتـــظار ســاحــلم
کاشــکی یـا او نمی شــد دخــتر همسـایـــمان
                یا نمی افــــتاد در زنجـــــیر عـــشق او دلـــم
 
                                                                            اســـفند مــاه 1378