سی و یک ساله ام. درست! ولی
قد عمر جهان دلم تنگ است
شیشه هایی شکسته در من مُرد
 دل این روزگاراز سنگ است

سی و یک ساله ام. درست تَرش
سن این روزگار را دارم
دلم از انتظار یخ زده و
آرزوی بهار را دارم

سی و یک ساله ام نگاه کنید!
نصف موهای من سفید شده
سی و یک ساااال درد و جان کندن
فرصت عاشقی بعید شده!

فرصتی کو که وقت دلتنگی
مثل ابر بهاااااار گریه کنم؟
کو؟ کجا شانه ای که در بغلش
یک نفس زاااار زاااار گریه کنم؟

کو؟ کجا آنکه خنده هایش را
به من خسته دل اجاره دهد؟
برساند به مااااااه دستش را
دل به این خلوت دوباره دهد؟

آسمان تووی تُنگ خوابیده
از کجا اختیاااار بردارم؟
بروم تووی تُنگ غرق شوم
از دل شیشه بار بر دارم؟
.
.
.
سی و یک ساله ام. بس است بس است
زندگی را به من حرام کنید
تیغ و خنجر بیاورید آهاااااای!
کار این خسته را تمام کنید