باور کن که در این گرانی می شود هی زرت زرت برای خودت پپسی باز کنی. از این فحول بیاموز که به ادنی ارتباطی ادعای اتصال می کنند حتی به تیر برق های پاریس که سنگ خورده کودکان مشرق زمین اند.

رفیق چند لقمه لمعه از کوه پایه های دمشق نوش جان کن تا ببینی که چند سال دور از تابش مستقیم نور خورشید نگهداری شده اند. ری بن ها را شاهد می گیرم.

به گاز معده ای که تحویلمان می دهند قسم که تاریخ انقضایشان زورکی به 1920 می رسد وگرنه ما در تجربه کردنِ تجربه مجرب شدیم وخیلی وقت است که مجردیم.

امروزاستاد چشم های ورم کرده وزغی ام را به پای بی خوابی کافئینش گذاشت. سینه اش را کفتری کرد و گفت: «حق می دهم اگر دوستان متحیرانه به من زل بزنند.شیوه ترکیبی تعلیمم را همه نمی توانند هضم کنند.» شراب چشم هایم مذاب شعله تدریسش نبود. تو که می دانی من قبل از نهضت تنباکو به دنیا آمدم پپسی خمارم نمی کند. مرده شور ترکیبت را ببرم پپسی.

باور نکن باروریشان را. عمارت این باربران حمارتی است که یک جو صداقت ندارد. کافی است با سوالی دهنش را ببندی و آنقدر تکانش بدهی که تنها چند درصدش بماند. رنگ طبیعی اش می پرد با لبخند مرموزانه ای نامت را می پرسد. و استفهامِ تمسخریش اش را نثارت می کند:« در این سرزمین برند پرست، تو تحت لیسانس کدام شرکت یا کدام دانشگاهی؟» بعد در دلت فحشش می دهی :«آب شکر کت شلواری.»

یکبار فقط یکبار به خاطر من با انگشت اشاره اجازه نگیر بگذار بفهمد که یک بند انگشت تواضع، شست را بزرگ کرده است.

باور کن می شود. تو هم برای خودت پپسی بازکن.