بسم الله
 

بر استخوان های قبرستان
داغ زدند !
از سمتِ سال های عصیان
نا مهربان تر از 
دیروز
بر تابوتی
پر شراره
لهیبش تا آسمان می رفت
و پرده پرده
بالا را 
می خراشید!
زوزه کشان
فرزندان شیطان
نعش قابیل را
دوباره
در سومین هزاره
به قبری پر عفونت
می سپردند!

سامری و گوساله اش!
مرثیه را گرم
می خوانند
در این چاووشِ سحر گونه
لعابِ زخمِ زمین و زمان
ریشه می دوانید
و اسطوره ی تلخ برادر کشی
در این خاکدانِ قیراندودِ تنیده تار
خشتِ تباهی می زد!

آن سوتر
در بقعه ی زیارت
مظلومانه
برادری
اندام به خون گرفته اش را
رو به سوی صبح
می پاشید
پژواک دردش 
فریاد می کرد:
هان و هان!
برادران
کمی درنگ
دست نگه دارید
من هنوز 
زنده ام!

اسارت انسان
بس غریب است
در هیچ فنجانی
و در لابلای هیچ کتابی
تعبیر نمی شود!
چه سود؟!
سکه ی شب
افسونش را پدیدار کرده
و در اجاقِ حرامیان
استخوان هابیل
می سوزد و خاکستر می شود ...