قرار بود شکوفا شوی بهارک من
چه شد که آمده ای بی شکوفه یارک من
جهان چو قلب فرومایگان به قیر نشست
همین چراغ تو مانده است و روزگارک من
چو کاربافکِ حُزنم به کنج خلوت خویش
مگر که باز کند دست تو حصارک من
ز خنده هات نسیم دیار می آید
بیا که بوی تو را میرم ای دیارک من
اگر که اندُه مرد است گو که پیش آید
به پهنه ای که تویی گُرد غمگسارک من
تو یادگار غزلهای رودکی واری
سزای تو چه سراید قصیده وارک من