دارد عذابم می دهد هر روز یک زن

یک زن که جا خوش کرده در پیراهن من

خندیده گاهی پا به پای اشک هایم

گاهی به پای خنده هایم کرده شیون

حالا چنان بیگانه ام با او که انگار

در من لباس دوست پوشیده است دشمن

دستش به خون عشق آلوده است اما

باید بگیرم من گناهش را به گردن

باید بسازم با بلوغ نارس او

این زخم های گم شده در زیر دامن

او مرده حتی آرزوهای خودش را

آبستن مرگ است این بخت سترون

باید که فردا مجلس ختمی بگیرم

آری برای این زنی که مرده در من ...