وقتي به ديدارم مي آيي
مواظب باش...
خبرچين ها، كلاغ را از روبرده اند.
كافي ست حسادت كنند
تا آدم برفي غمگيني باشم
كه تمام زمستان را
بي تو
در گوشه اي كز كنم
و به اين فكر كنم
چرا آفتاب از چشم هاي من دور است؟!
ما كه گناهي نكرده ايم
فقط گاهي در رؤيا
بي تعارف به هم لبخند زده ايم.
در خلوت كوچه، از نردبام روشني بالا رفته ايم
تا به خدا سلام كنيم.
نه از درخت همسايه سيبي چيده ايم،
نه به ساحت كسي اعتراض كرده ايم.
آن قدر اعتبار داري
كه مدام روي لبانم تكرار مي شوي.
نگرانت مي شوم
وقتي از ميان سايه ها مي گذري
تا دست هاي مان به هم برسد.
من از حكومت ديوارها مي ترسم.
از تمام چشم هايي كه تو را از من گرفته اند.
از تمام ديكتاتورهايي
كه فقط به خودشان فكر مي كنند.
دنياي مه آلودي ست!
بي عشق
انگار در ميدان پر از مين نفس مي كشيم.
بگذار دُور، دُور پرويز باشد.
زنجيرها
زخم هاي ما را بشمارند.
عيبي ندارد!
پشت هر دريچه اي
لبخند خدا پنهان است.
يك روز در حوالي همين روزهاي بلاتكليف
بيستون را فتح خواهيم كرد.