سال هاست رفته اي.

من با چمداني از حرف هاي نگفته،
در ايوان بي گلدان خانه مان
نشسته ام.
باران
دلتنگي هايش را مرور مي كند...
بگذار كاروان كاروان يوسف بياورند،
كسي نجابت پيراهنت را فتح نخواهد كرد.
همين كه سهم بادبادك هاي مان تمام شد،
بزرگ شديم...!
شبيه آدم بزرگ ها
با تبسّمي مسالمت آميز
روزگار مي گذرانيم.
ديوار چين هم كم مي آورد،
وقتي نمي گذارند دوستت داشته باشم.
به چشم هايت بدهكارم...!
به گل هاي بر باد رفته ي دامنم بدهكاري!
به اندازه ي جنون سرانگشتانم...
از تو چه پنهان!؟
سياستمداران
دروغ هاي مودّب مي بافند.
اقيانوس ها
ماهيان كوچك را مي بلعند.
در دنيايي كه
كشتي ها هم پسر نوح را عاشق اند،
مي ترسم حتي نامت را زمزمه كنم...
«نگذار!
نگذار، دوباره
ليلا قسمت ابن السلام شود... »
چشم هاي تو كي انقلاب مي كنند؟