بسم الله

من شعرهایم را
برای دلتنگی
می بافم 
به روی گلیم مادر بزرگ
آن جا 
که بوی سجاده می داد و 
نعناع
دست های خاک
عطر پیراهنش را 
جارو می کرد
تا لب باغچه
بید می رقصید
مجنون
سماع داشت
بادگیر کاه گلی 
لهجه های باد را
مرور می کرد
برای یک ظهر کویری
و تارها زده می شد
برای یک طرح قدیمی
درون صفه
داری بود
نه ازجنس اعدام
نقش خاطره می زد
بی بی
برای زنده شدن
افسوس
نقش هایش
حالا 
پامال نقشه هایم 
شده
و مجنون نیز
دیگر نمی رقصد ...