جوهرۀ ممهور

عارض همچون مه تو،هوش ودلم برد زکـــــف

ُمهر کن این جوهره را، گوهر افزون ز صـدف

یوسف مصری! تو اگر، جلوه به بازار کــــــــنی

تیر خریدارخودت ، را بنشانی به هـــــــــــــدف

خلق تماشای تو را ،کی به جــــــــــــــهانی بدهد؟

ای ُرخ خورشید وشت، مایۀ هر شـــــور وشعف

ُمطرب وشاهدمی وپیمانه وچــــــنگ ودف ونی

رقص کنان درحرکت ، دست چو بردی تو به کف

خوش دل عالم همه با ، وعــــــــــــدۀ دیدار تو شد

دل به تماشای نظـــــــــــــــــر، دیده بدنبال شرف

عیسی مریم که به دم، زنده کـــــــــــند ُمرده همی

چشم به در منتظرت ، ای پسر شاه نجــــــــــــــف

دیوو پری ،آدم و جن، منتظـــــــــــــــــــر دیدن تو

پرده بیفکن بشکن، نقش ز هر سنـــــــگ وخزف

دیده اگر باز کنم ،چـــــــــــــــهر تو ناید به نظر

مرگ سعادت بودم ،از چه کـــــــــــــنم عمر تلف؟

نیست کن هستی غم ! هستۀ غم را بشــــــــــــــکن

چهره عیان کن ،بفکن، نوربه هرســــــوی وطرف

منظر چشم سیهت ، ُکشته به  سر فـــــــــــکر مرا

 عارض همچون مه تو،هوش ودلم برد زکـــــف