جانی گرفت از قدمت جان آفتاب

     خندید گل به چهره ی خندان آفتاب

     دوران شب به لحظه ی پایان خود رسید

     تا صبح گفت آمده دوران آفتاب

     شیطان صفت به لانه ی شیطانی اش خزید

     شب را چکار با دل انسان آفتاب؟!

     کف کرده "می" که نوش شود با طلوع صبح

     ویران کننده خود شده ویران آفتاب

     رنگین کمان گریست و بر نور سجده کرد

     باران گرفت در دل باران آفتاب

     "فریاد خام" رو به افق کرد و باز خواند

     از شعرهای پخته ی دیوان آفتاب