دل مـــی بــری از همــه و می زنی به چاک
پرهیـــــز هــم نمـی کنی از کار شبــهه ناک

دلهـــا  ربــوده ای و این هـم یکی به روش
بگذار مـــن هـــم بشوم «بیــدلی»؛ به خاک

اشک است کزچشـم تو بر گونه جاری است؟
یا شبنـمی است می چکد از خوشه های تاک؟

خــــون لا اقل دردل مــن؛ کـم کن ای عزیز
ناخن که نیست این همه اش میزنی تو لاک

خرســــندی از مــــن واین؛ حال و روز من
وایـم به حــــال ار شـوی از بنـده خشمناک

هرگز ز یـــــــاد من  نـــــرود اینــــــکه بر دلم
زخــــمی زدی که هنوز هـم تازه است و آک

پرســـــیدم آیا بـــــه وصـــــال تو می رسم؟
گفتـــــی به مــن بیهوده خود را مکن هـلاک

امــّـــا مــن از وصـــــال تو مأیوس نیـــــستم
مـــــی ریزی اینچـــنین  به دستم گر آب پاک

امـــروز روز توســـــت بتـاز و بگاز چـــــون
خالی که نیــست همچــو منـت بی خیال؛ باک

از تـــــو بعـــــید نیست ککت هـــــم نمی گزد
خونـــــم وبال گردنـــت ار می شود چه باک؟

چـــــیزی مگر کـــــم شـــــودت رو گرفته ای

برروی مــن بتــــابد اگـــر خورشیـــــد تابناک

کی می شـــــــود که پای نهـــی بر رواق چشم

جانم نثـــــار  مقــــدمت؛ ای  روح من فِداک

هیهـــــات مـــن جز تــــو نظــــر بر کسی کنم
کُـــــن مُوقِناً أنتَ بــِأن لـــَـــیسَ لِی ســـِـــواک