نثار خاک پایِ حضرت مصطفی (ص)

چقدر مویه کنم صبح و شب به خاطر تو؟

من غریبه ی عاشق، منِ مسافر تو

هزار وادیِ تاریخ را، سراسیمه

دویده عشق، که شاید شود معاصر تو

به درکِ باطن و معنا نمی رسد هر دل

که چلّه ای ننشیند به کشفِ ظاهر تو

کجای خاک جهان، ردّی از تو خواهم یافت؟

که پایم آبله زد، بس که در معابر تو...

شبیه رودِ حقیری که راه افتاده ست

پُرم ز شوق تو و مجمع الجزایر تو

تو سهلِ مُمتنعی ، من طلسم تعقیدم

نمی شود که شوم یک ترانه شاعر تو

تو آخرِغزلی ، صوفیانِ پُست مُدرن

نمی رسند به معنای بیتِ آخر تو...