سلام .
و درود بیکران جناب استاد حاج محمدی بزرگوار .
زیبایی این اثر فاخر از دو منظر ظاهر و باطن دلنشینی آن را دو چندان کرد .
وزن شعر الفتی با دوران کودکی داشت و به همان سبک خواندم تا حس زیبایی حاصل شود .
(فرزندان ایرانیم ما گلهای خندانیم)
ودیگر مزیت ظاهر فنون ادبی و عروضی ساری و جاری در غزل است .استفهام های عالی ,تلمیحات . وترکیبات و و و
واما باطن که مجذوب شدم .فرازهای عالی عرفانی که در پیکره غزل موج میزند وبند بند آن از الزامات سلوک است:
باید سرمـــست از مـــی شد ، مسـت از می پی در پی شد
بی ســـرمســـتی ها کـی شد ، سرشـــار از عرفان باشی
آتـــش بودی افســــردی ؟ گلشـــن بـــودی پژمـــردی ؟
پس کـــی نوشـــیدی دُردی ، تا خــان ، تا خاقـان باشی؟
ای جـــان آیـــا هشـــیاری ؟ ای دل آیــا بیــداری ؟
تـا کـــی بایـــد بگــــذاری ، مغبــــون از عصیـــان باشی؟
(من علمنی حرفا فقد سیرنی عبدا)
توفیقات روز افزون تان آرزوست.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
عزیز جان جناب ذیفر را درود / تأمل و دقت نظر حضرتعالی و حسن و لطف نظرتان را نسبت به این ا ثر بسیار سپاسگزارم / زنده باشی برادر