براي او كه رفتنش شعرهايم را مي سرايد ..
و  تمام او  هايي كه تا رسيدن به لحظه ي پرواز، هر لحظه هزاران بار پرپر زدند..

با عقربک هایش زمان از درد می گفت
می داد زهرش را نشان از درد می گفت

آئینه چین می خورد کم کم با نفس هات
وقتی که یک خط در میان از درد می گفت

می ریختی تا دردهایت را درونت
پستوی خانه ناگهان از درد می گفت

شهد شهادت قند در تو آب می کرد
چایی میان استکان از درد می گفت

امواج می کوبید خود را بر نگاهت
در هر تلاطم بی امان از درد می گفت

تختت همان همراز چندین ساله ی تو
در بندبند استخوان از درد می گفت

تسبیح باران پاره شد با سرفه هایت
حتی مؤذّن در اذان از درد می گفت
 


بالی که می آمد به سمت شانه هایت
از خانه ای بی سایبان از مرگ می گفت

تو رفته بودی چشم های سرخ خورشید
در آن غروب نیمه جان از مرگ می گفت

شكيبا غفاريان