دارند از نبودن ما حرف می زنند
پشت سر سکوت و صدا حرف می زنند
حالا که خسته ایم که در خود شکسته ایم
حتی خود مجسمه ها حرف می زنند!

از گریه های هر شب ما در سکوت شب،
از شب که ناگزیر سیاهی ست تا ابد؛
از گوشه و کنار خیالی که .... داشتیم
از هیچ تا به هیچ که راهی ست تا ابد!

دارند می رسند به آنجا که نیستیم!
آنجا که سرد بود که با رنج زیستیم
این سوی اتفاق که دیوار بود و "هیچ"!
آن سوی اتفاق که هر شب گریستیم

دارند در عزای صدا ریسه می روند
از بغض و گریه کردن ما ریسه می روند
جایی که دوست نیست که دستی به ما دهد
حتی خود مجسمه ها ریسه می روند

در ما چقدر لیلی و مجنون به خاک رفت
آوازه خوان هم نفس خون به خاک رفت
با دست های بسته به آخر رسیده ایم
در ما هزار شاخه ی زیتون به خاک رفت
.
.
.
دریاچه های تشنه ی شوریم شک نکن
اندوه سنگ های صبوریم شک نکن
این زندگی چقدر شبیه نبودن است
ما زنده های در ته گوریم شک نکن