صبري!

اي هم‌اتاقِ صحبتِ دوشينه

زجرآور است شنبه و آدينه

وقتا كه ياد روي تو مي‌افتم

حسرت زند مرا به سر و سينه

سال هزار و سيصد و هشتاد است

فصلِ خزان و قافيه شومينه

آوَخ حراميانِ حريمِ عشق

بُردند آبِروي هر آيينه

صبري؛ كه سر برآورَد آن خورشيد

از يُمنِ سينه‌هاي پُر از كينه!

*

فرج‌الله نعمتي(نادر)