اومود ياشار اُغوزجان Ümit Yaşar OĞUZCAN (22آگوست -1984-1926) در مرسين به دنيا آمد.فارغ التحصيل دانشكده ي تجارت دانشگاه اسكي شهر است. بعد از اتمام تحصيلات به استخدام بانك كار تركيه در آمد.او نوشتن شعر را از سال 1940 آغاز كرد و تا سال 1975 ،33 كتاب شعر ، 4 كتاب دستور زبان و 13 اثر آنتولوژي و بيوگرافي و در مجموع 50 كتاب منتشر كرد.ويژگي هاي شعر هاي او شامل تم هايي از عشق ، جدايي و حسرت است.

فراموش نكن كه...
اومود ياشار اوغوزجان/ترجمه:آيدين ضيايي

تو مي داني بيخوابي چيست؟
آيا شده با ناخنهايت برساخته هايت را تكه تكه بكني؟
و تمام شب را درحالي كه چشمانت را به سقف دوخته اي به فكر فرو بروي ؟
آيا تمام يك روز
با اميد "شايد بيايد"
انتظار كشيده اي؟
و هنگامي كه نيامد يا وقتي كه تماس نگرفت؛
تا حد مرگ گريسته اي؟
سپس به عميقترين و تاريكترين قسمت تنهايي ات خزيده؛
تمام هر آنچه را كه متعلق به اوست تك تك به ياد آورده اي؟
آيا هر روز ذره ذره آب شدن را بلدي؟
در درون درختي غول پيكر مردن، به دنبال تسلي اي گشتن،
در كوچه هايي تنها و در پارك هايي متروك،
و وقتي تمام شهر در خوابند در دور دست ها،
همچون مجنون آواره شده،
و همچون سگ پيري،
مانند پيرهني كهنه كه دور انداخته شده،
خودت را تصور كرده اي؟
آيا از عشق و از راه رفتن در شب و روز در پي اش؛
دست و پا و دلت خسته شده اند؟
آيا تو هم درد تنهايي را فهميده اي؟
و "فراموش شدن" مانند خنجري به پشتت فرو رفته؟
و گلهاي سمي حسادت در درونت شكفته است؟
تمام غرورت را زير پا گذاشته ؛
و خم شده اي تا راهي را كه عشقت عبور كرده و خاكي را كه بر آن قدم گذاشته را ببوسي؟
تو مي داني بيچارگي چيست؟
تو نداري را تجربه كرده اي؟
از درون و ذهنت حس اينكه سرت را بكوبي به ديوار و خردش كني، گذشته؟
تو حد اقل روزي يك بار مرده اي؟
از اينكه اينگونه ام مرا سرزنش نكن ا
گر روزي خودم را به آغوش بي انتهايي رها كنم،
همچون سربازي زخمي و شكست خورده
غمگين نشو
و از ياد نبر
كه هر عاشقي قهرماني بي نام و نشان است
و فراموش نكن كه هر انساني به اندازه ي دوست داشتن اش انسان است...


Unutma Ki – Ümit Yaşar OĞUZCAN
Sen uykusuzluk
nedir bilirmisin ?
Tırnaklarınla yaptığını parçaladın mı ?
Gözlerini tavana dikip düşündüğün oldu mu bütün gece
Ve bütün bir gün
Belki gelir ümidiyle
Bekledin mi hiç ?
Gelmeyince seni aramayınca
Ölesine ağladın mı ?
Sonra çekilip en koyusuna yanlızlıkların
Ona ait ne varsa Bir bir hatırladın mı ?
Sen günden güne erimeyi bilir misin ?
Dev bir ağacın vekarı içinde ölmeyi
Bir teselli aramayı Issız parklarda tenha sokaklarda
Ve bütün bir şehir uyurken uzaklarda
Deli divane yollara düşüp
Yaşlanmış bir köpek gibi
Eskimiş bir gömlek gibi atılmışlığını
Hissettiğin oldu mu ?
Sevmekten , günler geceler boyunca yürümekten
Elin , ayağın kalbin yoruldu mu ?
Sen yalnızlığın acısını bilir misin ?
Unutulmak bir hançer gibi saplandı mı sırtına ?
İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtı mı ?
Bütün gururunu çiğneyip
Sevdiğinin geçtiği yollarda bastığı toprakları
Eğilip öptün mü ?
Sen çaresizlik nedir bilir misin
Sen yokluk nedir gördün mü ?
Yanan başını duvarlara vurup parçalamak
Geldi mi içinden ?
Sen her gün bin defa öldün mü ?
Böyleyim diye ayıplama beni
Birgün kendimi sonsuzluğun koynuna bırakırsam
Yaralı ve yenik bir asker gibi Darılma ;
Unutma ki Her seven adsız bir kahramandır
Unutma ki İnsan sevebildiği kadar insandır…