نوشته ای که بپرسی که :‌(( اشرفم چه خبر؟))
نوشته ام که : (( ندیدی هزار سر دارند؟
*تنم به پیله ی تنهایی ام نمی گنجيد *
و چشم های تو از حال من خبر دارند.))

نوشته ای که : (( چرا شعر درد می گویی؟
بخند بوسه بزن شعر عاشقانه بگو
تمام زندگی ما شبیه هم شده است
به وقت مردن من شعر عاشقانه بگو((

نوشته ام که : (( مگر غیر درد چیزی هست؟
هزار راه نرفته به روی من بسته ست
*تمام روز در آیینه گریه می کردم* 
نخواه تا که بگویم که اشرفت خسته ست 

نشسته ام وسط خاطرات خون بازی
و آن وسط، جسد و مرده هست، می بینی؟
میان ما دو نفر... نه! میان یک زنجیر
چقدر فاصله افتاده است می بیني؟ ))

نوشته ای که : (( زمستان سرد در پیش است
به قعر خستگی خااااک برده اند مرا
هزار شاخه ی گل هم – ندیده- کافی نیست!
*به وهم سبز درختان* سپرده اند مرا ))
.
.
.
*مرا پناه دهید ای زنان* توو خالی!
که در میانه ی تب می رسم به دلتنگی
نوشته است دلش تنگ آشیانه شده
دوباره در دل شب می رسم به دلتنگی.
 
 
*بخش هاي ستاره دار از فروغ