سَــربِــداری گفـت بـر بـالای دار
دارِ فـانـی را ســرای خــود مدار
جســمِ خــاکی خـاک گردد عاقبت
دسـتِ جـان از خاکِ ظلمانی بدار
لیــک افسوس و دریـغ و آه ، آه
روزگــــار از مــا درآورده دمــار
روزگــــارِ تیــره دل بی رحم بود
خـــاکِ عالَــم بر سرِ این روزگار
روزگــــارِ بـی نـوا کــاری نکرد
ای امـــان از جــورِ نفـسِ نابکار
روز و شب در بنـدِ جسـمِ جامدیم
جــانِ معنی از جهــان شد برکنار
بیقراری می کند جان بی شکیب
می زند خود را به هردر بی گدار
آن قــرارِ جانِ مشتاقـان کجاست؟
بـی قـرارم، بـی قرارم، بـی قـرار
تا بیـــایـد قســـط را بــر پا کُنــد
مـی ســـرایـم آیــه های انتــظار
واحـــد از جـامِ بقـا طَرفی نبست
یک غـــزل شــایـد بمانَـد یادگـار