زلفش رها بر شانه ی لرزان باد است 

بر نیزه ی تنهایی خود تکیه داده است

هرچند پیچیده است در عالم شکوهش

معراج او برروی خاک آنقدر ساده است

آنقدر آزاد است از هر قید و بندی...

حتی به کهنه پیرهن هم تن نداده است

یک روز روی شانه ی پیغمبر ... اکنون

بالای نیزه باز در اوج ایستاده است

دارد همین که سایه اش را از سر نی

باور کن این هم از سر عالم زیاد است!