ای اساطـــــــیری تریــــن اسطوره ها

وی تو تاریخــــی ترین اعجوبـــــه ها

هرم بی پروای آتــــــــــش در مصاف

تیــــــــــر رزم آرای آرش در مصـاف

ای درنگ قــــرن در تقـــــــویم هـــــا

انبســـــاط رنـــــگ در اقلــــــیم هــــا

داشـــــتی احســـــاس یاس و نسـترن

داشتیـــــم ما پــــاس یاس و نسـتـرن

یاس چـــــون بالیـــــد بر بالیـــــن تو

نــــســـــترن روئـــــید در آئـیـــــن تو

یاس چـــــون در جان تو روئیده بود

نسترن دســـــت تو را بوســــیده بود

یاس در آغــــوش تو سُر خورده بود

نستــــرن با جان تــو بُر خورده بود

یاس از پیـــــشانی ات کــد می گرفت

نستـــــرن جشـــــن تولّـــد می گرفت

یاس وقتـــــی قبـــــله ی تو جام بود

 بــا تـــــو در تکبــــــیرة الإحرام بود

نستـــــرن در چشــــم تو مهتاب  دید

یاس آغـــــوش تــو را در خواب دید

نستـــــرن بــــا روح تو پیوند داشت

یاس مانـــــند تو خویشــــاوند داشت

نستـــــرن گلخـــــند لبـــهای تـو بود

راز دار نیمـــــه شــــــب های تو بود

نسترن سجّـــــاده ات را پهــــــن کرد

نستـــــرن میخــــانه ات را رهن کرد

نســترن هر چند چون تو خاکی است

مثـــــل روح پاک تـو افـــــلاکی است

یاس می شـــــد محـــو در لبخند تـــو

 نســــترن می بست بـــازوبنـــــد تــــو

نستــــرن از باده ی تو مست شـــــد

یاس در سجــــاده تـــــو هست شــــد

نستـــــرن با بـــــوی تو دمــساز بود

یا س با گیـــــسوی تو همـــــراز بود

یاس می افشـــــاند از شوق تو دست

نسترن می گشـــــت با بوی تو مست

نستـــرن آمیـــــزه ی جـــــان تو بود

یاس شاگـــــرد دبستـــــان تـــــو بود

یاس از دســـــت تو می نوشیـــد نور

نسترن سرشـــــار می شـــد از غرور

ای مشـام سنـــــگر از بوی تو مست

 ساغر توحیـــــد از خــــوی تو مست

ای هجـــــای زنــــــدگانــی در عطش

شـــــــم تلـــــمیح نهــــانی در عطش

بال حیــــــرت در تـــــن روح خـودی

ناخــــــدای کشتــــــی نـــــوح خودی

ای تـــــجلّـــــی بلــــــوغ زنـــــــدگی

 نشئـــــه ی شهـــــد نبـــــوغ زنـدگی

لالـــــه ی روئیـــــده در نــــاف کویر

روشــــــنای چشـــــم اســــلاف کویر

آفــــتابی در ســـــحرهــــــا مـی شدی

آفت جـــــان ضـــــررهـــــا مـی شدی

خـــــلســـــه ی بـــــارانی ابــری مگر

غـــــیرت طـــــوفـــــانــــی ببری مگر

سینـــــه ات مأوای اقیـــانوس هاست          

دست هایـــــت مسنــــد فانوس هاست

بوی عباســـی مگـــــر در یـــــاس ها

پـــــیکر یاســــی تـــو در عباس هــــا

مثـــــل تو طوفــــان سلحشوری نکرد

رستـــــم دستــــان سلحشــوری نکرد

با توترس ورعب رنگ ازدست داد          

هیبت خـــــود را پلنــــگ از دست داد

دســـــت های تـــــو توســـــّل زاده اند

چشـــــم هـــــای تـــــو توکّـل زاده اند

رقـــــص پای تو به ضربـاهنگ جنگ

عرصــــه را بردشمـنان می کرد تنگ

کی کســـــی در خویـــش دید آئینه را

چون تو زد بر قلــب خنجر سینه را؟

عـــــرض انـــــدام تـــو تردستی نبود

شـــــک ندارم جـــــز زبردستــی نبود

بـــــود بر دوش شمـــــا تکلـــول لول

فـــــول می شد از شمــــا دزفول فول

در تــب عریـــــانی شـــــمشـــــیر ها

رام مـــــی شـــــد دسـت تو تقدیر ها

بـــــذرهمّـــــت در زمیــــــن بـــاوری

چــون زبـــــرجد در نگــــــین باوری

بوی عـــَـــــذرا بوی وامـق می دهی

بـــوی گلبـــــرگ شقـــــایق می دهی

بـــــوی جریـــــان در مشــام رودها

بــوی عـــــرفان در مـــــرام عودها

بـــوی یا الله و یا هو مـــــی دهــی

بـــــوی مُشـــک ناف آهو می دهی

بوی پـــــرواز شهیـــدان در بهشت

بوی آرامـــــیدن جـــــان در بهشت

یـک فرشــــته در لبـــــاس آدمــــی

مرکــــز ثقـــــل حـــــواس آدمـــــی

شبنـــــمی بر بـــــاغ احـساسات ما

مرهمـــــی بـــــر داغ احساسات ما

شبنـــــم از ایـــــل و تبـار آبهاست

شبنـــــم اصـــــلا ابتـــکار آبهاست

روی برگ گل چو شبنم می نشست

خنـــــده بر لبهـــای آدم می نشست

بوســـــه شبنـــم بر شقایق می زند

بوســـــه بر دستـان عاشق می زند

ای تبسّـــــم بر لـــــب یاس سپیــــد

ای ســـــرود پاک احسـاس سپیــــد

ای توســـــّل بـر لـــــب پاک عطش

ای تــــمـــــنّاهای چـــــالاک عطش

بوســـــه ی نمنــاک شبنم بر نسیم

هدیـــــه ی ادراک شبـــنم بر نسیم

در سلـــــوک از عارفــــان چالاکتر

از قنـــــاری هـــــا گریبــــان چاکتر

گل تیـــــمّم می کنـــــد با بـــوی تو

خویش را گـــــم می کند با بوی تو

عطر اگر گـــم می شود با روی گل

گل تجسّــــــم می شــود با بوی گل

وصف احســــاس بلوغ زمزم است

بزم عرفــــــانی باغ و شبنــم است

عکس مـه در آب عرفانی تر است

چشمه در مهتاب عرفـانی تر است

در اهـــــورائی تــــرین روز بهار

می دمیـــــد ازدامــنت گل با وقار

بــــزم گل با شاپرک رؤیائی است

رقص یاس و قاصدک رؤیائی است

چاه می فهمـــــد محـــــاق مــــاه را

سیـــــنه می فهـــــمد سیــــاق آه را

جـــــان مـــــن ارزانی جــــان شما

چشـــــم بد دور از گلـــــستان شما