آرام بگیر و بیش از این گریه نکن
این شعر شبیه مرگ پاییز شده
آرام بخواب و از شبِ شهر نپرس
لالایی من چرا غم انگیز شده!
 
خورشید دلش برای این شهر نسوخت
آرام بخواب و صبح بیدار نشو
جز رنگ و ریا نصیب این مردم نیست
آرام بگیر و با کسی یار نشو!
 
گمنامی دردهای بسیار شدم
این شهرِ به باد رفته هم نام من است
با خون دلم نوشتم از خاطره ها
این شام نخورده آخرین شام من است!
 
انگار تمام شهر همدست شدند
تا صورت ماه، رد سیلی بشود
می خواهمت ای رفیق پاییزی من!
نگذار صدای واژه نیلی بشود
.
.
.این شعر شبیه مرگ پاییز شده
من می لرزم مگر زمستان برسد
از شمس برای مولوی فال بگیر!
تا درد به سینه ی نیستان برسد