من از تبـار غریــــبان خســته ام تو چطور
               شـاید شهـیرترین دل شکـسـته ام تو چطور
یک عـدهّ اند که دائـم اســیر درد و غـــمند
               من زین قـبیله و زین دار و دسته ام تو چطور
از لحظه ای که خودم را شـناختم تا حال
               خود را به یک غـم پیــدار بسـته ام تو چطور
وقتی که مردم این ده اســیر بی غمـی اند
               من با غــمم تک و تنها نشـسته ام تو چطور
عمری گذشته و اکــنون گـواه حــال مننــد
               دســتان بی رمـق پیــنه بسـته ام تو چطور
زان جـا که مردم بیگا نه محرمم شــده اند
               امـــید را ز رفــیقان گســـسته ام تو چـطور
گاهی که منّت کـس را نمی کشـــم انگـــار
               از بـند صــد غل و زنجـیر رسـته ام تو چطور
چـون صــادقــــانه برای تـو درد دل کـردم
               حس میکنم که ز یک دام جـسته ام توچطور

                  دوّم آذر مـاه 1377