كنارش ايستاده ام. مي لرزد. مي لرزم.  خيلي بزرگ است.عادت مي كنم به لرزيدن. نگاه مي كنم به سياهي وسط آن دايره ي سپيد . با هر ضربه چشمانم را مي بندم تا نبينم نابودي اش را از شدت ضربات.
چشم كه مي گشايم ميبينمش كه  باز مانند كوه صبر مي كند و ادامه مي دهد. انگار او هم مي خواهد تا آخر قصه كربلا بيايد. انگار ديني كه حسين(ع) از دوش همه برداشت تا عده اي در سياهي شب از بيم جان بگريزند پس از آن 72 تن نامدار بر گردن او هم  مانند تمامي عالم گذاشته شده .
او هم مي خواهد تا پاي جان با نواي يا حسين بردلش بكوبد. باز مي لرزم از ضربات. به او نگاه مي كنم. انگارنمي بيند جمعيت پيش رويش را. درآن شلوغي در خلوت خودش است. دستش بالا مي رود. خودش را عقب مي كشد. دستش پايين مي آيد. به جلو خم مي شود. واين تكرار مي شود و تكرارمي شود و تكرار. او خسته نيست.
دستانش از سوزپاييزي سرخ شده اما خسته نيست. تا قيامت كه نوحه خوان بخواند و زنجيرزنان برشانه بكوبند، دستان او بالا و پايين مي رود و  با قدرت بردل طبل مي نشيند. او را هر سال مي بينم. آرام مي آيد. گوشه اي مي ايستد و چشم مي دوزد به تصويرحرم عباس(ع). بعد به دستانش نگاه مي كند. چشمانش مي لرزد و بند طبل خيلي بزرگش را به شانه مي اندازد و آغاز مي كند صدا را.
هميشه او مراسم را شروع مي كند. بقيه ي طبل زن ها  كه كنارش ايستاده اند پس از اولين ضربات او ادامه مي دهند اين كوبش را . مردم با اين صدا كم كم  جمع مي شوند. زياد ميشوند و  او ديگر هيچ نمي بيند. امسال بيشتر در كارش دقيق شدم. وقتي مداح به جايي از نوحه مي رسيد كه درآن بايد طبل ها ساكت شوند؛ چشمانش باز مي چرخيد به سمت تصوير بين الحرمين و بارگاه عباس(ع) و حسين(ع) و اين تسلسل ادامه داشت  تا " امن يجيب المضطر..." آخر مراسم. و او به همان آرامي كه آمده بود برمي گرشت تا روزی دیگر .