باید خطوطی را که می گوید نبودت را
بردارم از دیوارها ، باید ورودت را -

با شاخه هایی از ترانه جشن ... امّا نه !
باید عبادت کرد ذرّات وجودت را

از بس نبودی خشک شد خون غزل هایم
بايد بيايي تا بخشكاني برودت را

هر صبح جمعه نذر ، گندم های تکراری
تا عصر بردارد خدا « نون ِ » نبودت را

بي شك تو هستي بین ما ، ما نیستیم آقا
هی از تو می خواهیم اسرار صعودت را !

من نيستم لايق به ديدارت ولي بگذار
تا لااقل جاري كنم ذكر سجودت را ..

شكيبا غفاريان