ره سوی نیما می زنم

گوهر چه بادا باد

خود را خدا جا می زنم ، گوهر چه بادا باد

دل را به دریا می زنم ، گوهر چه بادا باد

هر جا که شمشیر نگاهت جلوه راخیزد

من خیمه آنجا می زنم ، گوهر چه بادا باد

ساحل نشین لکنت آوازه ی خویشم

گواینکه درجا می زنم ، گوهر چه بادا باد

گرپرده ازرخسارت افتدعالمی سوزد

من پرده بالا می زنم ، گوهر چه بادا باد

تابازگردی و مرابرهانی ازغم ها

خود را به رویا می زنم ، گوهر چه بادا باد

حاجت ندادی ونزد دل باب دیگررا

من باشم اما می زنم ، گوهر چه بادا باد

گفتی ازاین زندان رهایی را امیدی نیست

نقبی من اما می زنم ، گوهر چه بادا باد

جانمایه گیرد تاخیال از خواب ناب من

ره سوی نیما می زنم ، گوهر چه بادا باد

محمد بهرامی اصل – 28/7/77