تا بی نهایت می رود روزی همین احساس ها

با عشق زیبا می شود بر شاخه ها گیلاس ها

روزی وضو می گیرد این ذهن زلال پنجره

با بوی شب بوها و با عطر نجیب یاس ها

ما می توانیم از خطر بی هر بهانه بگذریم

حتی اگر زخمی شود دشت غزل با داس ها

شاید همین شوریدگی مرهم شود بر شعر ما

فردا که از هر صخره ای سر می زند ریواس ها

فکری به حال عشق کن، در این قمار لعنتی

یکبار دیگر بُر بزن تا رو شود این آس ها

آدم! به حوا دل نبند، حوا! به آدم خو نکن

فرقی نمی کرد از ازل سر تا ته کرباس ها