گوشه ی خیمه نگاهِ خواهر، چشم در راه برادر مانده
آخرین پاسخ هَل مِن ناصر در گلوگاهِ کبوتر مانده

خیره بر مردمکِ چشم پدر، می مکد گوشه ی قنداقه ی خود
عطش از گریه ی او سیراب و گونه هایش چه شناور مانده

مادری بین دوراهیِ بدی ست، بین مظلومیت همسر و طفل
نگران است و خدایا به دلش، حسرت بوسه ی آخر مانده

کسی از نسلِ ابوجهل رسید،آب نه! تیرِ زُمُختی آورد
وای از آن لحظه که بر دستِ پدر، عشقِ شش ماهه ی مادر مانده

روی پیشانیِ سر تا سرِ عرش، سرخی خون کبوتر پاشید
چه غریبانه و معصوم هنوز؛ هِق هقَش در دلِ پیکر مانده

□

پرده ی خیمه عقب رفت، زنی ؛ بغض کرده غمِ لالایی را
اشکِ او زل زده بر گهواره، با غمی سخت برابر مانده!

مرضیه عاطفی/ سمنان