یک غزل قدیمی و بلند امیدوارم خسته کننده نباشه

سفر کردم به سویت تا بدانی
کمر بستم به قتل بدگمانی
به احساسات نابت شک نکردم
یقین دارم یقین دارم همانی
تو نت های کشیده در سه تاری
طنین صوت بی مرز بنانی
شبیه چشم آهو با نجابت
شبیه دست رویا بیکرانی
و این مرد سراپا آرزو را
به فصل سبز عشقت می کشانی
برای کفتران جلد شعرت
بریز از روی عادت آب و دانی
تو را تا بی نهایت دوست دارم
تو را حس می کنم ای آسمانی
و دیگر آنقدر غرق تو هستم
که در هر بند اشعارم روانی
نمی خواهم که در خوابم ببینم
تو حتی لحظه ای با دیگرانی
سکوتت با سکوتم همصدا شد
غزل می بارد از این همزبانی
تو حق داری کمی مغرور باشی
مرا از خلوت چشمت برانی
تو را بر حرمت این عاشقانه
تو را بر زاد روز مهربانی
بگو از قهرمان قصه هایت
چه می خواهی چه می خواهی بدانی
بگو یک بار دیگر تا همیشه
بگو با یک تبسم یا تکانی
که این بسته به زنجیر عطش را
به دریای صداقت می رسانی