آرام و دلگیر از غبار و دود می رفت

از کوچه های تنگ و وهم آلود می رفت

دنبال دل می گشت اما دست خالی ...

با سینه ای سرشار از کمبود می رفت

از دست ما خیری ندید و دل شکسته

مانند ابری تیره پر غم بود می رفت

تارف نکردیمش بماند لحظه ای را...

دیر آمده بود و وَ لیکن زود می رفت

هیهات بر ما و کویر چشم هامان

گم می شدو یکباره مثل رود می رفت

می خواست ما لب تر کنیم آخربماند

غمگین تر از هر لحظه ی بدرود می رفت

می رفت تنها باشد و تنها بمیرد ...

در انتظار لحظه ی موعود می رفت

م- شوریده 4/5/1390 سید مهدی نزادهاشمی