خود را پر از پیراهنت کردم هوا سرد است
پیراهنم را بر تنت کردم هوا سرد است

دستم میان دست هایت گرم خواهد شد
سنگ نگاهت در نگاهم نرم خواهد شد

دستان من پر می شود از هرم تن پوشت
آغوش وا کن تا بیاسایم در آغوشت

رخصت گرفتی خواب را در من غزل کردی
من زن شدم آرام دستم را بغل کردی

رخصت گرفتی در تن زن سر بگردانی
در خواب های وحشی من سر بگردانی

رخصت گرفتی دست من بر گردنت باشد
لب های من دیوانه ی تب کردنت باشد

رخصت گرفتی پیرهن بر من بپوشانی 
بر خواب های وحشی پیراهن بپوشانی
...
رخصت! بیا تا قهرمان بسترت باشم
آن فکرهای زنده ی تووی سرت باشم

رخصت! ببین این خواب درگیر همآغوشی ست
در خواب های وحشی من خواب خرگوشی ست!

- من چشم می بندم ولی این خواب، بیدار است
در خواب های وحشی من درد، بسیار است–
.
.
.
خود را پر از پیراهنت کردم، چه خوابی بود!
پیراهنم را بر تنت کردم، چه خوابی بود!