2 ) عشق بازی در کویر
 
    ه... هلاکت ... هوشیاری ...هستی
    چه نوازشی در من بر می انگیزد وقتی نام حسین را می شنوم ؛ وقتی زیارت نامه ی عشق را به تلاوت می نشینم ...
     آری آری ! حق با شماست . اندوه زیارت نامه شاید بیشتر از شوقی است که در من جاری   می شود ، اما باور کنید حسِّ قشنگ لحظه هایِ زیبایِ پس از تلاوتِ زیارت نامه ی عشق بسیار زیباتر از آن است که تصورش کنی ! ...
     حزنی در من روییده شده است و باغچه ی افکار را انگار داس های هراس پرپر می خواهند . به مرگ می اندیشم ، به حزنی شیرین ، به زیستنی دیگرگون در فراسوی زمان و زمین !
    خدای من !
    حسین با مرگ چگونه عاشقی کرد ؟ حسین مرگ را چقدر عاشقانه دوست داشت که این سان به پیشوازش رفت ؟ ...
    نمی دانم ! نمی دانم ! تنها می دانم که حسین مرگ را ، باختن جان در بستر کربلا را ، آبی گل آلود نمی دانست که مسیرش مشخص نباشد ؛ او مرگ خویش را آبی معطر توصیف می کرد که نهال نو رُسته ی اسلام را سیراب و باغچه های هراس را ، باغچه هایی سرشار از   بنفشه های بهشتی خواهد کرد .
   حسین مرگ را عاشقانه نوشید تا از پرواز در آسمان آرامشِ الهی جا نماند !
     حسین مرگ را در بر گرفت تا به چشم های حیرت زده مان بیاموزد که زیستن در لحظه های تغافل  ، زیستن در لحظه هایی که پله پله ما را از آستان ملکوت دور می خواهد ، گوارا نیست .
    حسین با مرگ پروازی کرد به وسعتِ همه ی لحظه هایی که از برابر نگاهمان جاری می شوند !
    حسین با مرگ به روشنی ، به طراوت ، به هوشیاری رسید !
     حسین با مرگ به دیگران فهماند که برای زیبا شدن باید از خود  گذشت ! باید تبّسم پرواز را تنفّس کرد تا مِهر آسمان به سمت نگاهمان بال گستراند !
   حسین با مرگ به لذت رسید ، به آرامش ، به شکوفایی ، به رُستن ، به هستی !
   در نگاه حسین مرگ برابر است با هستیِ دیگرگونه در مسیری که چلچله ها آواز بهار را سر   می دهند !
    حسین ...
         مرگ ...
            هستی ...
                  بهار ...
 

*****

ادامه دارد ....