غزل درخت  خشک

 چون درخت  خشکم  ودر زیر  ضرب  تیشه ام 

 در هجوم    آفتی    آتش    گرفته      ریشه  ام

 ملتهب  غمنا کم   و حیران تر  از حیرانی  ام

زیر  سقف  آسمان  سر  خوردگی  شد  پیشه ام

 این  طراوت  خانه را  بوی  جنون  ویرانه  کرد

در  مسیر  حادثه   گل شعله ی     اندیشه  ام

پیکر  من  جز  غرور  آبستن   مهری  نشد

 از محبت  لحظه ای   آبی  نخورده    ریشه ام

مستی ام  از باده ی  درد است و  از جام  بلا

زیر  رکبار  جنون  چون  گریه های  شیشه ام

             سروده   ناصر عرفانیان  

              از مجموعه  سر سبز غزل