داغ حسين و كربلا  در دفتر م ماند
سوز دلم چون سايه در چشم ِ ترم ماند
 
از كربلا دورم ولي مشهد كه دارم
آهو شدن در كربلاي باورم ماند
 
منظومه ي هفتاد و  دوعرش است آنجا
اينجا دو صد منظومه  لاي دفترم  ماند
 
اينجا رضا و غربت و مامون و نيرنگ
آنجا حسين  و خيمه هاي آتش و جنگ
 
چشمان باران خورده  ي  زينب  و شمشير
بغض گلوي اصغر شش ماهه  ي  پير
 
دست خدا افتاده بر خاكي عطشناك
در راه نيشابور  خنجر مي زند تاك
 
اينجا و آنجا  را غريبان      مي شناسند
در بيت ِ زهرا     زخم خنجر ها   جناسند
 
خون مي تراود خيمه ها ي تشنه لب را
آتش  شدن  در حسرت ِ  خاكسترم  ماند
 
دنيا پر از مامون و شيطان و يزيد است
نفرين به آنان تا  ابد در سنگرم  ماند
 
زاهد  نشد جنس قلم  در متن ِ  تاريخ
اما هميشه كربلا در جوهرم ماند

اكرم بهرامچي