ز چنگ گیســــوی هرزه بنـــدت نداشت راهی که پرکشد دل

نشد میسـّر که  خطّ  بطـــلان  بر این قضـــا از قدر کشد دل

شکسته بغضی نشسته درکنج عزلـــت آه از شکســــته بالی

چه بی خیـالی از اینکه پیوســـته آه را شعـلــــه ور کشد دل

صفیــــر آهـــم سفیـــر یــــوم الحســـاب گـــــردد بدون تردید

تو را اگر دلخـــوشی به این شد که آه پیوستـــه تـر کشد دل

خوشــــا به حالت فـــراغبــــالی و ماتمـــی نیســتت که حالی

گلیـــم خویــــش از مسیـــل اشکــــم چگونه آیا بدر کشد دل؟

نه باکت است ازجنون مزاجی که درمن ازشورعشق پیداست

نه ترسی از این که عالمـی را به هـــرم آهی شـــرر کشد دل

گـــدازه گردیـــده تا کــه باشـــد گـــزاره ای داغ  درمحـــبّت

خطر خطـــوری نکرد در من نخواه دست از خطــر کشد دل

ثمـــر ندارد حیــات بی تــــو ، نزیبـــدم جـــز وفــــات بی تو

به هیچم است التفات بی تـــو، چرا نفــــس بی ثمرکشد دل؟

امید واری بد اســـت آیا ، به این که شـــب زنـــده دار باشد

به شوق یک عشوه بی محابا ســـراز دیارت سحر کشد دل؟

مقیم کویت که شسته دســــت از جهان و جان بر نتابدت رو

گمـان باطل مـــبر که رخــــت از دیارت آســــوده بر کشد دل