(از مدینه تا شام)

هرکس که علیه اوست سازد اعدام

با زور نمود جمعی از راه به در

جمعی ز ره درست خود برگشتند

برمسند ختم مرسلین او بنشست

بازیچه ی هاشمی ست این وعد و وعید

در دین خدا دست به بدعت بگشود

قوم عربی به جهل ملحق گردد

تا در کف خود تمام قدرت گیرد

فرزند علی نمی شود خوار و خفیف

از قبر رسول گشت با آه جدا

افراد گسیل کرد بر کشتن او

   ناکرده تمام حج، جدا شد زیشان

فرمان رحیل داد او بر عباس

بس نامه رسیده بود مولا خواهان

سرباز توئیم، مقتدایی مولا

بشتاب به کوفه خوب بنگرهمه چیز

هستند مطیع امر و پیمان ما را؟

از بهر حسین جملگی گشته سپاه

پیکی بفرستاد که مولا آری

بشتاب که آماده ی بیعت هستند

گفت ابن زیاد زود افتد در راه

تاعرصه کند به کوفیان فوری تنگ

با نقشه ی او وضع بشد دیگرگون

اوّل بنمود خلق از مسلم دور

گفتا بکنید بیعت امروز  مرا

درلشکر من امیر لشکر گردید

در پنجه ی معصیت گرفتار شدن

نفرین خدا باد مر  این جانی را

بد همره او اهل و عیال و یاران

از کوفه حذر نما که آنجاست سراب

بگرفت ز مسلم شما جان این قوم

ما نیز شویم جمله ملحق بر او

این  عاقبت ماست  پس از رنج و محن

هر کس که بخواهد برود هست رها

رفتند جماعتی از آنها خاموش

جان همه عالمی فدای ایشان

بودند به سان بلبلان در گلشن

مشتاق لقای یار همراه رفیق

گفتا به حسین و شرم بودش به نگاه

ما منتظریم تا که فرمان چه دهاد

گفتند که نام این زمین کرببلاست

برپای خیام را نمایند آنجا

ایمن ز جفای دشمن و مکر کنند 

شرمنده بد از حسین و خود بود خجل

در کرببلا مراقب ایشان ماند

با لشکر بسیار و شتابان آمد

یا کشته شوی به دست این جمعیت

تایید بر این ظلم و جنایت هرگز

گر کشته شویم ما در این راه رواست

فردا چو شود جنگ نمایید آغاز

در خلوت خویش با خدا ذکر کنید

خود را برهانید ازاین دام فساد

راهت به فرار از عقوبت ندهیم

فرزند رسول است در اینجا به کمند

مهلت بدهش دعا کند تا فردا

پروانه صفت به گرد آن شمع شدند

پروانه به گرد شمع ، هفتاد و دو تن

بر قتل من است رای این خونخواران

سرها بشود جدای فردا از تن

فرمود که بیعت ازشماها افتاد

جز  زمزمه ی گریه نیامد بر گوش

گفتند نمی رویم ما جان حسین

مشتاق رسیدن به شهادت هستیم

جان همگی فدایی جان شما

شاد است رسول او  ز رفتار شما

اسباب نبرد را مهیّا کردند

او باعث این نبرد قطعی شده است

نزدیک حسین بن علی ، مضطر رفت

شرمنده ز روی خاندانت هستم

خود را بری از قساوت و ننگ کنم

آنگونه که حر ز مادر خود زادی

گردید شهید و رست از ننگ و فساد

چون گشت شهید عون و هم جعفر رفت

تا پاک کنم زمین ز قوم نامرد

فرمان ِنبردِ بی درنگت ندهم

بر جمله دلاوران سری یا عباس

افتاده حرم ز آب در بی تابی

از هیبت او ز دشمنان تاب برفت

ناخورده ز آب یاد احباب نمود

گفتا عمر سعد به لشکر به شتاب

آبش چو بریخت بهر او چاره کنید

با جهد نمود مشک را دور از تیر

تیری برسید آب را داد به باد

خون گشت روانه از سر نورانیش

آهنگ نبرد خصم ناپاک کند

دست دگرش فتاد در راه خدا

فرمود حسین من بیا نزد اخاک

گفتا که ز داغ تو مرا پشت شکست

ملحق به تو می شوم برادر زودی

در راه خدا به خون خود غلتیدند

حضرت به نماز آخرین اِستادند

یک عدّه سپردار نگهبان نماز

از تیر بشد شهید یک تن زیشان

کشتند ز دشمن و به خون غلتیدند

شد نوبت رفتن به میدان حسین

اسرار مگوی را به خواهر گوید

افتاده تبی عجیب بر جان علی 

پروانه ی من از این سپس شمع تویی

بر خلق رسان تو شرح احوال مرا

روشنگریش بود ز تبیین شما

با زجر فراوان و شقاوت ببرند

پامال مباد خون یاران حسین

پوشید به زیر پیرهنها چه شگفت !

شاید که بماند آن به جای کفنش

هم اصغر شش ماه ی خود را بوید

گفتا به حسین ، اصغرم را تو ببین

بستان ز منش ز آب کن سیر ورا

بنمود نظاره نوگل بستان را

چرخاند دو چشم شوم تا حرمله دید

با تیر سه شعبه زود در خوابش کن

با تیرسه شعبه خفت اصغر در خون

بنمای قبول ذبح زیبایم را

آنگه به علی اوسط اینسان فرمود

گویم به تو اسرار امامت به دلیل

پیروزی خون ما ز گفتارت باد

هل من ناصر ،کند طرفداری ما

در دفع فساد جملگی یار توییم

برکشتن او کمان به بازو بکشند

افتاد حسین بن علی روی زمین

گردید حسین بن علی از شهدا

سجاد مریض و جمع کودکها را

بردند به سوی کوفه اختر ها را

بنشسته به قصر خویش سر حال ز فتح

سرمست نشاط بود و بر لب لبخند

بنمود و دروغتان عیان شد بر ما

ما پاک و منزّه ایم مانند بتول

از راه رسول گشته راه تو جدا

سرهای همه ، فتاد از شرم به زیر

در پنجه حیدری گرفار شده

تا روز کند برای خود این شب را

کشتار زنی که برتنش رخت عزاست

تا روز شود به سان شام  ایشان را

بنشسته به تخت خویش مغرور ز فتح

در شام به لب های همه لبخندی

سجّاد و زنان و زینب و طفلی چند

گفتا که خدا به دشمنان داد بلا

پیروز منم و خوارتان کرده چنین

پیروز تویی ولی نه در آخر کار

آخر به شما رخت مذلّت پوشد

وین بانگ نمی شود به عالم خاموش

تا بیش شود خراب وضع اسرا

شاید بشود زبان ایشان بسته

از ناله ی او یزید از خواب پرید

این کیست که در ناله و در افغان است

در خواب بدیده روی دلبند حسین

شاید که ببیند و بگیرد خوابش

گفتا که غذا نخواستم، عمّه، مگیر

بابای عزیزت از سفر برگشتست

شد بلبل زار در گلستان خاموش

درخاک خرابه دفن شد ماه حسین

کاخ اموی ز شوکتش در مانده است

لعن ابدی بر او ویارانش باد.