ادبیات چیست؟ نوشتن چیست؟ نوشتن برای چیست؟ نوشتن برای کیست؟ آیا اقتصاد نوشتار همان درجه ی صفر نوشتار بارت است که ایجاد شبهه نوشتار می کند و شبهه ادبیات؟ و این شبیه بودن راه را برای خروج از هر آن چه اسلوب نوشتن است فراهم می کند؟ شبه نوشتار در ضمیر خود از هر نوع برانگیخته گی خالی ست و این خلأ را مي خواهد با دخیل بستن به فُرم ، جبران کند.
گاهي انتظام شعری در راستای قاعده افزایی موسیقیایی و قاعده مندی به توقف معنایی می انجامد و این در سفید نویسی معاصر با سوء تفاهم توليد شعر به ناپایداری و خنثا بودن فرایند زبانی منجر خواهد شد و این هر دو در قالب شبهه شعر جاي ميگيرند.
در این جا با یک بحران مواجه می شویم که باید دید سرچشمه ی این بحران از کجاست؟ و انعکاس تاریخی آن در ادبیات معاصر چه بوده؟ و این ادبیات یا همان شبه ادبیات در ادبیات متحول کنونی با داشتن کدام ویژگی سقط شده؟ و این کودک ناکامل ادبیات به کجا می رود؟ و این میراث ادبی با داشتن صبغه ی تا حدود زیاد تثبیت شده ،چگونه ختم به این شبه ادبیات و خلق این ادبیات نارس و البته مدعی شده است؟
بحران ادبیات که نه! همان شبه ادبیات ما ناشی از الگوست؛ الگوهای غلط ، و الگوهای مشتبه با اصل. الگوهای درست در بافتی از تولیدات دارای صبغه ی قاعده مندی ظاهری، شعر را در ساختار کلاسیک دچار بحران کرده که رفع اتهام از این بحران با تبصره ای که در گرایشات نو و پست مدرن در قوالب سنتی رسوخ کرده صورت می گیرد.
الگوهای شبیه به اصل استفاده از زبانی پراتیکی ست که این اشتهار بدون توجه به جداسازی های زبان شاعرانه منجر به نوشتار ادبی و شعر نمی شود چون صرف شکستن نحو زبان دلیلی برای عدول از نحو زبان و زبان خودکار نشده و به تبع آن منجر به ایجاد شعر نمي شود .این نوع از استفاده در شبه شعر حاضر با داشتن ساخت و هنجار زبان ارتباطی و پراتیکی، حتا در برقراری ارتباط هم دچار کاستی می گردد؛ به این شکل که اگر در حین مکالمه برای برقراری ارتباط ،کلمات و مفاهیمی را سفید كرده و حذف كنيم در اصل ارتباط ،که قصد اصلی ست خدشه وار شده و این انگاره ،نه رهایی از نُرم های گفتاری بلکه بار انتقال معانی و مفهوم با کارکرد ارتباطی صرف را بی هیچ علت ادبی و هستی شناسانه اي سنگین می کند.
این زبان عصیان مستقل شاعرانه را شبیه سازی می کند و زبان غیر بیرونی شاعرانه را با کارکرد ارتباطی بیرونی به شبه شعر هایی مبدل مي كند که برای لگد مال کردن تمام تجربیات کنش گر زبلانی شاعرانه که در برابر تمام عادات زبانی شوریده كافي ست. زبان طبیعی به واسطه ی منش ابزاری و واسطه گانی اش شفاف و گذرنده شده که این زبان را با کسر کردن به نمایشی شبیه سازی شده از قاعده کاهی مبدل می کند. تمام این ها در مجالست با الگوی شبيه و الگوی غلط ،همـ داستان اند و هم چون حباب هایی اند با لایه ای بی ثبات که باد شده اند و هر لحظه برای رو شدن دست این شبه شاعران آماده ی فنا هستند. دومین بحران، بحران دریوزگی است. دریوزگی برای بازآفرینی شکل ها و ساختار هایی که بوده و این ساختار ها به عنوان هر آن چه در قبال شان ساخته شده اشباع شده است .
با آن چه گفته شد می توان بحران را به تمامی لمس کرد ولی برای تجربه ی اعماق آن نیاز به ارائه ی صورت مسئله است یعنی کسی که رونوشتی از آن چه به عنوان شبه شعر نوشته شده ارائه کند. باید اقرار بگیرد و هدف از نوشتار مشخص شود البته این هدف نه پیام نوشتار بلکه هدف ایجاد اثر است. از این جاست که به دلیل خلأ مفرط در زبان و بیان شبه شعر باید در فرا متن شبه شاعر به جستجو نشست باید متوسل به فراتر از این شد تا نمود های این وانمودگی شبیه سازی شده و ارتباط با خواستگاه ش هم معلوم شود.
برای ادبیات بحران زده ی فعلی باید مُفَتّش بود باید از متون ایجادی نازل به فراسوی علت ایجاد رسید و نیت را از این ایجاد ،نه کشف، بلکه مشخص کرد بايد متون را مُقُر آورد!. باید حتا از روش های پژوهش هم فراتر رفت ( روش های قضاوت). ادبیات بحران زده ی معاصر نه به یک قاضی بلکه نیاز به پلیسی تمام عیار دارد. ایراد بر سوژه ی دموکرات ادبی از همین جا وارد می شود که باعث ایجاد این تک بودگی محض شده و باعث ایجاد تهی شدگی از هر محتوایی شده است. این سوژه ی دموکرات در همین بی محتوایی و تهی گشتگی دامنش به داغ حالتی بیمار گون آلوده است و این محدودیت تجربی باعث انگاشتی شده که بن بست ایجاد کرده است. با از دست رفتن این پشتوانه ی ایجابی ست که صورت مسئله خود به دست خود از بین خواهد رفت.