چنان مچاله کند زندگی توراکه دگر
هوای زندگی ازسربه درکنی یکسر
 
نه یاری ات کند آن کس که یاورش دانی
نه باورت کند آن کس که داری اش باور
 
صدای هق هق تنهایی ات که می پیچد
شنیده می شود ازآن حدیث پنبه وسر
 
ومی رسی توپس از رنج سالیان دراز
به درک تازه ای ازپینه های دست پدر
 
وجای دست نوازش، توهمچنان نگران
که سیلی ات ننوازد کسی بدون خبر
 
چقدرقصه ی تلخی است این که می شنوی
که درعزای درخت اند وارثان تبر

****

میان سفره نبودش غزلسرای فقیر
به غیرازاین دوسه مصرع برای یک قیصر


ارغوان
آبان 92