تقدیم به سه ساله ی اباعبدالله(ع):

آی مــردم، ز نـی نــوا آيــد                         شــارح سـوز وصـد بـلا آيـد
دردهايش،  حکايت خـورشيـد                      زخـم هايش،نشانـه ی  تبعيـد
آهِ جـانسـوز دارد و  مـحـزون                     ديده هاراکند، چوکاسه ی خون
شِکـوه  دارد  ز مـردمِ غـافـل                     نيستش جز سرشک  غم حاصل
دوستـانش همـه جـدا مانـده                       خارجی اش عـدو همی خـوانده
     پـاره ی جان باغبـان اسـت او                     صاحب فرش و آسمـان است او     
جورو بيداد پستترين خاشـاک                      صاحب آسمان، نشانده به خاک
آنکه بـودی به دوش ماه سـوار                    شد خـرابـه، محـلِّ آن دلـدار
گريه وناله اش چه جانسوزاست                   آه مظلوميـش جهـانسوز است
همنوا کـرده خرابـه را با خـود                    کرده انس وملک زِخود بی خود
می دهد مژده ی وصـال امشب                   الامـان از دل تـو ای زيـنـب
بـزم دخـتـری  از بـرای پـدر                       دل زينـب ببين، شـده مضطر
محفل دخـتر و پدر، زيبـاست                      آسمان پـُر از ستـاره، گواست
وای از ايـن همـه غزلخـوانـی                    آه  از گـريــه هـای طولانـی 
رمـزها گويـد آن گـل پـرپـر                       ز غريبی و بی کسـی  به پـدر
داستـان  فـتـادن از  نـاقــه                        شام ديـدار ريشـه از سـاقـه
در شـبـی سيـاه و ظلمـانـی                        که شنيد آن صـدای رحمانـی
ای فــروغِ ديـده هـای تـرم                        ثـانی مـن ، مـاهتـاب حـرم
منم آن مـادرِ  شهيـده ی تـو                      که کنم پاک، اشک ديده ی تو
ای گـل يـاس کبـود حسيـن                       جان زهرايی و فروغ دو عيـن
شـدی ازکينه ی عـدو ناکـام                      وعده ی ديدار، خرابـه ی شام 
به پدر گفت، دختر ستمديـده                      که ز دون مردمان چه بشنيده
ای پدرخسته ام  از اينـجا من                    روح خواهد برون شـود از  تن

چـه کنم عمّـه می شود تنـها                     عمّه جان می سپارمت به  خدا
کاش با ما تو می شدی  همـراه                  تا رها می شـدی زِ غصـه وآه
شـاميان کينه ی علـی دارنـد                     بـه يتيمـان او ستـمکـارنـد
بـدرود ای خـرابـه ی  پُـر غم                   با پدرمی شوم همسفر اين دم 
شاهـدی تو به درد ومـاتم مـا                   مـزد احـمـد چنيـن بُودآيـا
بدرود ای سيـاهـی شـب تـار                    بدرود ای تـن هـمـه تب دار
الـوداع  ای خـواهـران  غريب                  الـوداع ای دخـتران  نجـيب

    عـازمـم بر سفـر خـداحافـظ   
                                              می روم بـا پـدرخـداحافـظ