اگـر یـک دم ببـــــــینم آن نگــار چشـــم آبی را
              بـه نســـیان می ســپارم تا ابــد زاهــد مآبی را
ز تقـوی می بُرم آن دم که بیـنم می کند کامـل
              چـنین چشــمان آبی رنگ رخساری شـرابی را
نـدارم اعــتراضی هــیچ اگـر قاضــی عـلیه من
              بخــط خویشــتن صـادر کند حـکمی غـیابی را
غمش هر چند گهــگاهی تحمــل می شـود امّا
              مـــــکّـدر می کــند ابــری فـــضائی آفــتابی را
ز آهــم می تـوان پی بـــرد بر ســوز درون من
             که از دودش تـوان بشـــناخـت دکّـان کــبابی را
بوقت خشکســالی دیده هـائی می شود پیدا
              که از بـسـیاری اشـگـی کند جـبران کم آبی را
  ز من رو را به بد وضـعی گـرفت و من نمـیدانم
              چـرا دولـت نمی گــیرد جــلوی بـد حجــابی را !
خــرابم می کـند می گـر بدان از غـصه رو آرم
            که مشگل می شود تعمیر کردن این خرابی را
شــهاب آسـا بدام انداخــتم اورا و در گوشـش
              کــلام دلنــــشینی گــفـتم و حـرفی حسـابی را
که هـر وقتی تو را در چادر مشـگیت می بینم
              به یاد آرم شــبانگاهی قـشنگ و ماهـــتابی را
 
           23 آذر مـــاه 1374