پناه

گریه کن داد، بزن هر چه که خواهی در من
که نمانده ست دگر پشت و پناهی در من
گریه کن پاکترین، ابر بهاری، شاید
که نماند اثر هیچ گناهی در من
گریه کن، سیل به پا کن تو در این حجم کویر
باز کن سمت سحر، روزنه، راهی، در من
خرمن هستی من،منتظر صاعقه است
تو به پا کن شرر از برق نگاهی که در من
صاعقه باش، بسوزان و بگریانم باز
که نشسته است غم ابر سیاهی در من
هان . . . چه بهتر که بسوزددل دریایی من
که شده آفت مرداب تباهی در من