سلام و اين كه بگويم چه قدر دلتنگم...^*
 
 

تقديم به مادران معظم شهدا و بخصوص مادربزرگ خودم (مادر سردار شهيد مرتضي پريشاني)

تاب مي آورَد به تنهايي رنج غم هاي بي حسابش را
بيش از اينها صبور و پابرجاست كس نمي بيند التهابش را
شب به شب پاي حوض با هر بغض زير نور شكسته ي مهتاب
مي سپارد به دست تشنه ي آب همه ي فكر و اضطرابش را
در تنش رشد داد دريا را، پوست و استخوان فردا را...
جنگ شد... ناگهان به خون بستند ميوه ي عمر پرشتابش را
چشم هايش به آسمان خيره؛ به عطشناكي شب تيره
مثل هر شب هواي دلتنگي از نگاهش گرفته خوابش را
پسرش را به آسمان داده ست... به تن خشك باغ جان داده ست...
جاي گل نصب كرده بر ديوار خنده ي سبز توي قابش را
بگذريد از نصيحت اي زن ها! گوش او گوش پندخواهي نيست
پس نمي گيرد از خدا هرگز طعم شيرين انتخابش را
بعد از اين زن تمام ايثار است مادر ابرهاي پربار است
بعد از اين پنجره چه دلتنگ است لذت درك آفتابش را
ماه، اما نمي برد از ياد فصل باران نم نم او را
اعتكاف به گُل نشسته ي زن از دعاهاي مستجابش را
 

*از رجبعليزاده كاشاني