یکی می گه: چرا غم توی شعرات
به جون واژه ها افتاده با داس
نمی دونه که بذر عشق درده
همیشه عشق با غم می شه احساس
 
شبو، تو روز پیدا کردم انگار
شنیدم نعره نعره زندگی تو
برام از عشق لالایی نوشتند
به خواب عشق رفتم گرچه بی تو...
 
هنوزم قدر انگشتای دستم
می خوام عاشق بشم، عاشق بمیرم
اگه که سایه بونم باشه دستات
چشامو از همه دنیا بگیرم
 
یه روز گفتی نباید جا زد از عشق
نباید شونه خالی کرد از درد
کشیدم درد عشقو با دل و جون
حالا دارم می گم: ای عمر برگرد
 
می گن امروز دنیا اومدم من
تو این روزای رخوت بار و خسته
یه دل می گه: به دنیا دل ببندم
یه دل عمری به چیزی دل نبسته
 
می گن آغوش ِ من هم قد مرگه
واسه آغوش دنیا جا ندارم
من حتّی شعر مرگم رو نوشتم
که باید حک بشه رویِ مزارم
 
دلم می گه: یه روز ِ گرم می رم
از این دنیای سرد و سر به سر غم
نمی شه از سر دنیا خدایا
نباشم این وسط یه ذره ای کم
 
سکوت ِ نعره ها در حجم ِ بودن
صدای زوزه ی بی وقفه ی باد
صدای مبهمی با گریه می گه:
خدا هم از غمت به گریه افتاد
 
میون ِ حمله های وحشی عمر
شبیه ِ یک درخت ِ سر به زیرم
رو دوشم ماه و خورشید لونه داره
می دونم زود ِ زود از دست می رم
 
ترانه سرا:آمنه نقدی پور