مثنوی " عاشقانه ای برای مقدس ترین دفاع " از نگاه همسر شهید داستان شهادت همسرش را روایت می کند . گره خوردن مضامین «عاشقانه» با «سر انجامی دردناک» اتفاقی است که در ادبیات ما بارها روی داده است. در واقع با این رویکرد پرداختن به شعر یعنی تلفیق «عشق» و «مرثیه » منجر به نوعی تراژدی خواهد شد که از دیدگاه شوپنهاور تراژدی نمایش یک شوربختی بزرگ است که در نهایت منجر به مرگ قهرمان خواهد شد. همانطور که مشاهده می کنیم شاعر می گوید:
حالا منم‌ نشسته‌ كنار دري‌ كه‌ نيست‌ / چشم‌ انتظار آمدن‌ شوهري‌ كه‌ نيست‌ ... و در نهایت شعر با عکس شهید تمام می شود که هستی همسر شهید است. اگر بخواهیم این شعر را از منظر فرمی و دستور زبان بررسی کنیم فرصتی مفصل می طلبد که به صورت گذرا به بعضی از آنها اشاره می کنم.
اگر به چهار بیت آخر مثنوی دقت کنیم می بینیم که مخاطب همسر شهید بدون هیچ مقدمه ای در عرض نباید گفت یک ثانیه! در عرض یک مصرع عوض می شود.
حالا منم نشسته کنار دری که نیست / چشم انتظار آمدن شوهری که نیست. بلا فاصله در بیت بعد همان شوهری که نیست مخاطب شعر می شود: مبهوت ماجرای تو این بار مانده ام / ناباورانه خیره به دیوار مانده ام! کدام بار؟ این «بار» ناگهان از کجا سر رسید؟ آیا بار قبلی هم در شعر بوده است؟ دوست ندارم بگویم که شاعر گرامی این مثنوی زیبا، «باری» را بی جهت حمل کرده است و در مقام قافیه نشانده است تا «دیوار »را وارد فضای شعر کند. بعد از این بیت می بینیم که ناگهان مخاطب عوض می شود و دیوار مخاطب همسر قرار می گیرد. شواهد چنین نشان می دهد که منظور از « سهم همیشه های دلِ همسر شهید» عکس شهید است که روی دیوار است اما بیت آخر خطاب به «دیوار» است یا «شهید»؟ از قراین مشخص است که بیت آخر خطاب به دیوار است. من بسیار دوست می داشتم که بیت آخر شعر یا ابیات آخر آن طوری دیگر تمام می شد. برگردیم به بررسی کلی شعر و نگاهی به محتوای شعر، شعر عاشقانه به جنگ رسید و جنگ هم تمام شد و همسر ، شهید شد. هستی زن که عکس شهیدش بود از دستش رفت و نصیب دیوار شد. شاید شما هم با من هم باشید که احساسات زیادی در بخش های پایانی شعر قدری آن را «تصنعی» کرده است. بار دیگر این مثنوی را از ابتدا بخوانید تا انتها. دنیای عاشقانۀ دو نفر که بسیار زیبا بوده است ناگهان با جنگ بهم می ریزد و البته این واقعیتی ست که باید آن را بپذیریم اما دنیای جنگ دفاع مقدس و جهادی که ما بر اساس آموزه های دینی مان به آن اعتقاد داریم آنقدرها هم سیاه نیست. بیم آن است که شعرهای تلفیقی ما به سمت شعرهای شاعران جنگ غرب برود. شاعرانی که بعد از جنگ جهانی اول و دوم به شدت از جنگ منزجر و متنفر بودند و در این موضوع شعرها سروند.آنها برای اینکه جنگ را در نظر مردم بد جلوه بدهند و البته حق هم داشتند با تلفیق جنگ و زندگی تلاش می کردند شومی جنگ را به تصویر بکشند ولی بر عکس نگاه آنان در شعرهای شاعران خوب روزگار ما همچون خانم طاهره صفارزاده می بینیم که «جنگ» و «حماسه» با یکدیگر تلفیق شده است. حاصل کلام اینکه برخورد ما با شعر جنگ و دفاع مقدس باید بسیار با دقت و با ظرافت باشد نه اینکه سطح اینگونه شعرها را در حد یک مصیبت ساده و معمولی تنزل بدهیم. جنگ و جهاد حرفهایی فراتر از مرثیه هم دارد. ضمنا تا فراموش نکرده ام بگویم که این مثنوی چندین بیت بسیار زیبا را هم داشت که واقعا با شکوه است و بیادماندنی.به عنوان نمونه این بیت را بخوانیم:
دستي‌ تكان‌ ندادم‌ و بي‌تاب‌ شد دلم‌/ رفت‌ و چقدر پشت‌ سرش‌ آب‌ شد دلم‌ . شاید مصرع دوم تکراری باشد اما مصرع اول به زیبایی تمام دنیای یک «زن» را ترسیم می کند. تکان ندادن دست" حرفهای بسیاری دارد برای گفتن. همینطور این بیت :
حقّا كه‌ ديدني‌ست‌ رهاورد زندگيم‌ / پرواز بي‌مقدمة مرد زندگيم‌ . و نیز این بیت با صرف نظر کردن از ضعفی که مصرع اول آن دارد : حالا منم‌ نشسته‌ كنار دري‌ كه‌ نيست‌/ چشم‌ انتظار آمدن‌ شوهري‌ كه‌ نيست‌. پارادوکسی که در مصرع دوم است به خوبی تمام معنادار است اما پارادوکس در مصرع اول خوش جا نیفتاده است. اینکه شاعر بگویم من منظر آمدن شوهری هستم که نیست بسیار زیباست و دقیقا بیانگر حال مصیبت زدگانی ست که حتی بعد از مرگ عزیزانشان باور نمی کنند نبودن آنها را . اما نشستن کنار دری که نیست را نمی توان پاردوکسی موفق دانست. برای شاعر خوب این شعر آرزوی موفقیت دارم.

سید حسن مبارز

خيلي عالي بود خانم كاشي عزيز

درود نيره ي عزيزم
پيشتر دوستي اين مثنوي ات را برايم خوانده بود و دنبالش بودم
خوشحالم كه اينجا ميخوانمش
واقعا لذت ميبرم از اين مثنوي

سلام خانم کاشی
در خصوص این مثنوی جا دارد که چند نکته را بیان کنم
1- از آنجا که مثنوی از جمله قالب های شعر کلاسیک است که به خاطر ازدیاد ابیات و فضای گستره می طلبد که از قوت بیشتری برخوردار باشد یعنی اولا ابیات به تنهای کارکردی نو و متنوع داشته باشند و ثانیا کلیت شعر انسجام زیادی داشته باشد در این اثر من جز یکی دو تا بیت ، دیگر ابیات را بسیار ساده و کلیشه ی می بینم
2- استفاده از فعل های چون ( می وزید ، می ریخت ، می چکید، پیچید و می کشید،) به نوعی حاکمیت اثر را به دست گرفته اند و از زیبایی اثر کاسته اند
3- در بیت هفتم و نهم اگر ملاحضه بفرمایید ردیف دوم این ابیادت کارکردی ندارند یعنی شما حرف خود را با آوردن ردیف اول این ابیات زده اید ...مثلا در بیت هفتم (نیلوفرانه ساکت و کم کم چه بی صدا دور هرچه که دارم پیچید...دیگر ردیف بعدی لازم نیست...البته نمی توان آن را هم تاکید دانست
)
3- بعضی از مصرع ابیات در این مثنوی ارتباط افقی با هم ندارند
4- به نظر من مثنوی خوب و قوی مثنوی است که بعد از هر سه یا چهار بیت یک شاه بیت داشته باشد و دیگر ابیات هم نو و گیرا باشند
مانا باشید

ديوار! تا هميشه‌ بمان‌، خوش‌ به‌ حال‌ تو

سهم‌ هميشه‌هاي‌ دلم‌ گشته‌ مال‌ تو

سلام
آرام و لطیف . زیبا سرودید

سلام
درود بر شما
موفق باشید...!

درودبرشما
فوق العاده جذاب بود..
دست مریزاد

سلام
چند ماه بود که سایت سر نزده بودم و امروز اولین شعری که خوندم واقعا لذت بردم، مخصوصا ازین ظرافت در بیان احساس زنانه و بیان ریبای محبت در زندگی پاک و سالم
بسیار عالی و پرمعنا بود

سلام خانم کاشی. مثنوی زیبایی خواندم. دست شما درد نکند.

درود بر شما بانو کاشی محترم و اهتمام زیبایتان

سلام و درود...
بسیار زیبا و سلیس و ژرف...
موید باشید و رستگار...