تقدیم می شود به شهربانو 
 

بگذار شهرزاد بخواند رویای گنج های نهان را
تا خواب مستی تو براند اندوه باد های جهان را
بگذار تلخ باشم و بدخو ، بر شانه های کشتی و جاشو
تا شام خلوتی بگشایند بند شراره های زبان را
آن جنگلی که طعمه ی زاغ است ، بر گرده اش نشانی داغ است
باید که در قفس بگذارد ، دل مویه های ببر فغان را
تا گل کند دوباره رگ و خون ، بر گونه های " دختر چوپون "
بر جوخه ها دوباره سپردند ، نی های رود های روان را
بالا بلند مرد تکیده ، زرتشت شعله های دریده
کولاکِ زلفکانِ سپیدیست ، میراث ، غُدّ ی سبلان را
ما مردمان ِ چشم ِ سیاهی ، مژگان سرسپرده ی راهی
با تیر غمزگان بگشودیم ، اجلاس نیزه های سران را
از یاد برده ایم کسی را ، دریاچه های لال ، خسی را
حتی مغازه های قدیمی ، تبلیغ های "سوته دلان " را
لب دوختیم و شانه شکستیم ، شب سوختیم و شاخه نشستیم
بوفیم و بر سیاهی کاغذ ، پوشیده ایم داغ بیان را
مادر !  کلاه پهلوی ام کو ؟ کیف پزشک احمدی ام کو ؟
بسیار دیده ایم ملیجک در سایه سار فر همایون
بردوش داس های خمیده تابوت سرو های جوان را
شاید هوای دیگری از تو ، سرریز می شود شریان را
شهزاد دور های تسلسل ، تصویر باغ های پر از گل
اسفندیار چشم دریده ، آذین خود های یلان را ...
گوشت به زوزه های شبیخون ، پا در گل سیاه زر ِ دون
اندازه ی کدام جهانت ، تقدیم می کنی دل و جان را ؟