«گر نیایی فقیر می میرم» *

مثل دنیا حقیر می میرم

چون کبوتر که در قفس حبس است

تک و تنها، اسیر ، می میرم

ای شکوه ترنم باران

در فراقت، کویر می میرم

توی شهر دلم ، زمین لرزه است

زیر آوار پیر می میرم

بی تو زجرآور است جان کندن!

وای بر من؛ چه دیر می میرم!

تو بیا، می خورم قسم به خدا

«چون بگویی بمیر، می میرم» *

مهدی! ای تار و پود هستی من

گر نیایی فقیر می میرم ...


فاطمه معین زاده

 

* و اما بعد؛

خیلی سال پیش، غروب یک روز پاییزی، وقتی 16 ساله بودم، این غزل کوتاه را سرودم. دو مصرع از این غزل را از شعری وام گرفتم که نه متنش را به خاطر دارم و نه شاعرش را می شناسم. فقط همین دو مصرع را یادم هست که جایی خواندم یا شنیدم : «گر نیایی فقیر می میرم ... چون بگویی بمیر، می میرم ... »