خسته از مکر زلیخا و برادر هایم
باز گم گشته سر رشته ی باور هایم
دوستان تا که مرا خفته ی غفلت دیدند
دوره کردند دگر باره به خنجر هایم
آنکه در عشق تو با خون جگر سر می کرد
آن منم گر چه به چشم تو  در آخر هایم
شاعری پیشه ی من نیست خدا می داند
من شبم اینهمه اشعار هم اخترهایم
جگرم سوخت نه از زخم ، که آخر دیدم
تیر را ساخته صیاد هم از پر هایم
کوه دردم به لب خامشم اینگونه نبین
در درون شعله ور از آتش اخگر هایم
پیش از این خوی بدش شهره ی عالم ها بود
گرگ را تبرئه کردند برادر هایم !