مشعلِ نگه
 
خوشا که پر کشم به آسِمان و تن رها کنم
رها از این قفس شوم؛ وَ ترکِ ماسوا کنم
 
خوشا به صبحِ رستخیز و دیدنِ جمال تو
نشینی و نشانی­ ام؛ حدیثِ ماجرا کنم
 
نرفته بر قلم تو را بدون حکمتی، خطی
به دشت شُبهه چوُن روم؟ چِرا در آن چَرا کنم
§         
تو ای امیدِ منتظَر چو باد گشته­ ام، مگر
که خاک پاک پای تو به دیده توتیا کنم
§         
الا تو آهوی ختا به چشم­های سُرمه ­سا!
شود مگر در آن سرا که کامِ دل روا کنم
 
خوشا شبی که در تبی، به ماهیان سرخِ لب
به بسترِ تنِ تو چشمه­ سارِ جان شنا کنم
 
هنوز نادرت به ره، نشانده مشعلِ نگه
بیا که مقدمِ تو مَه به رویِ دیده جا کنم.
 
15/06/92 فرج ­الله نعمتی(نادر)